M.V. [ Sky news Australia ]

OBJAVLjENI DOSIJEI

Skepticizam prema "teoriji usamljenog ubice Kenedija" nikad jači

Elementi zavjere teško da su mogli biti snažniji. Na dan 22. novembar 1963.godine 35. predsjednika SAD Džona Ficdžeralda Kenedija (JFK) ubio je Li Harvi Osvald, bivši marinac i samoproglašeni pro-Kastro marksista koji je prebjegao u SSSR. Dva dana kasnije Osvalda je ubio Džek Rubi, manje važan gangster povezan sa mafijom. Nije ni čudo što je o svemu tome postojala sumnja.

Piše: Džozef M. Sirakuza za Sky news Australia 

U roku od nedjelju dana, samo 29 odsto Amerikanaca je vjerovalo da je Osvald, djelujući sam, ubio predsjednika Kenedija.

Dok se Kenedi suočavao sa Sovjetskim Savezom u trci u nuklearnom naoružanju, on je takođe bio u sukobu sa Kongresom, koji je prijetio smanjenjem sredstava za lunarnu misiju. U septembru 1963.godine Kongres je zaprijetio da će to prekinuti…
Pedeset godina nakon najpoznatijeg atentata u 20. vijeku, ispostavilo se da ni predsjednik Lindon Bejns Džonson, čovjek koji je preuzeo dužnost od JFK-a, nije vjerovao u službene verzije o atentatu.

Nijesu, kako se ispostavilo, ni Federalni istražni biro (FBI) ili ruska obavještajna služba KGB.

Strogo tajni obavještajni dokumenti koje je poslednjih godina objavila američka vlada shodno odluci Odbora za analizu dokumentacije o ubistvima tek sada počinju da otkrivaju stepen skepticizma na visokom nivou prema takozvanoj teoriji usamljenog ubice i bacaju svjetlo na unutrašnje funkcionisanje međunarodnih obavještajnih službi koje se bore da dođu do istine o ubistvu.

Zajednička nit teorija zavjere bila je da Osvald nije djelovao sam.

Epilog interne istrage nikad nije ugledao svjetlost dana 

Informacije u dosijeima bile su dostupne naučnicima od kasnih 1990-ih, ali dijelom zbog ogromne količine materijala, kao i nevoljnosti naučnika da se povezuju sa „teoretičarima zavjere“, mnogo toga je tek nedavno izašlo na vidjelo.

Dokumenti pokazuju da je Džonson, iako je javno podržavao zvaničnu verziju događaja, tražio da CIA sprovede sopstvenu istragu - čiji rezultati nikada nisu objavljeni.

Nedavno pregledani dokumenti pokazuju da je KGB uperio prst u samog Džonsona.

Uvršteni u strogo tajne dosijee FBI, CIA i Nacionalne agencije za bezbjednost – među oko 60.000 dokumenata o atentatu na JFK-a koje je objavio Odbor za reviziju atentata između 1994. i 1998. – donose otkrića da su SAD imale FBI krticu u Kremlju i jednu u rezidenciji KGB-a u Njujorku.

Prema jednom dobro pozicioniranom izvoru iz FBI, koji je usađen duboko u Kremlj, sovjetski zvaničnici su vjerovali da postoji dobro organizovana zavjera od strane "ultra-desnice“ u SAD da omogući državni udar.

Činilo se da su ubijeđeni da atentat nije djelo jednog čovjeka, već da je nastao kao rezultat pažljivo planirane kampanje u kojoj je učestvovalo nekoliko ljudi.

Sada znamo da se Kremlj plašio da bi bez rukovodstva neki neodgovorni general u SAD mogao da ispali projektil na Sovjetski Savez.

Kao rezultat toga, SSSR je ušao u stanje državne pripravnosti.

Rješavanje ubistva za njujoršku rezidenciju KGB prioritet

Prema drugom izvoru FBI u SSSR delegaciji Ujedinjenih nacija, načelnik sovjetske kancelarije bezbjednosti u Njujorku pukovnik Boris Ivanov održao je sastanak operativaca KGB-a 25. novembra 1963. i obavijestio ih da je rješavanje ubistva JFK-a njihov najveći prioritet.

Isti izvor iz FBI je 16. septembra 1965. izvijestio da je rezidencija KGB-a u Njujorku dobila instrukcije iz svog sjedišta u Moskvi da pronađe sve moguće informacije o karakteru predsjednika Džonsona, pozadini, ličnim prijateljima i porodici.

Što je još važnije, saznao je FBI, služba KGB je "sada" u posjedu podataka koji navodno ukazuju da je predsjednik Džonson odgovoran za ubistvo pokojnog Kenedija. 

Što se tiče Li Harvija Osvalda, sve što su zvaničnici Kremlja mogli da kažu jeste da nije imao nikakve veze sa Sovjetskim Savezom.

Opet, prema izvoru FBI: "Opisali su ga kao neurotičnog manijaka koji je bio nelojalan svojoj zemlji i svemu ostalom".

Ali to nije bio kraj sovjetske priče.

Ruski predsjednik Boris Jeljcin je 1999.godine predao predsjedniku Bilu Klintonu oko 80 dokumenata iz arhiva Kremlja o atentatu iz 1963.godine i o čovjeku za koga je KGB na kraju otkrio da je ubica, Li Harvi Osvald.

Dosije je uglavnom sadržao dokumente koji se odnose na Osvaldov boravak u Sovjetskom Savezu, od 1959. do 1962., uključujući i njegov zahtjev za sovjetsko državljanstvo, koji je odbijen: „Želim državljanstvo jer sam komunista i radnik. Živio sam u dekadentnom kapitalističkom društvu u kome su radnici robovi“.

I Jeljcin se bavio atentatom

Međutim, ovo nije bio prvi put da je Jeljcin otvorio arhive o atentatu na Kenedija.

Njegovi memoari iz 1994.godine uključivali su dodatak dokumenata KGB-a koji govore o Kenedijevom ubistvu.

Na osnovu izvještaja jednog KGB-ovog oficira sovjetskom Centralnom komitetu, Jeljcin je iznio teoriju da je JFK ubijen u zavjeri teksaških naftnih magnata.

Prema izvještaju KGB-a, teksaški naftaši su sklopili ugovor sa Džekom Rubijem - čovjekom koji je ubio Osvalda ubrzo nakon što je optužen za Kenedijevo ubistvo - da organizuju atentat, pri čemu je Osvald bio i učesnik i "žrtveno jagnje".

Lindon Džonson, Kenedijev potpredsjednik, bio je teksaški političar sa ambicijama u Ovalnom kabinetu, i lako je mogao da bude kooptiran, tvrdi KGB.

JFK je razbijesneo naftaše Kenedijevim zakonom iz 1962. godine, koji je uveo poreze američkim naftnim kompanijama koje bi ih koštale stotine miliona dolara godišnje.

Jeljcin je, kao i KGB, vidio ruku teksaške nafte na okidaču.

Za zavjerenike, prema KGB-u, Osvald je bio najpogodnija figura za izvršenje "terorističkog akta“ protiv JFK-a zbog svojih prošlih simpatija prema sovjetskom komunizmu.

Ono što nisu uzeli u obzir je da je Osvald patio od psihijatrijske bolesti.

Kada je Rubi shvatio da je Osvald sposoban da progovori, "Rubi je odmah likvidirao Osvalda“, navodi KGB.

Godine 1991., to jest, 28 godina nakon ubistva, sovjetski lider Mihail Gorbačov naredio je stručnoj komisiji KGB-a da završi pregled njihovih dosijea o ubistvu Kenedija.

Osvald se pridružio lovačkom klubu i kupio jednocijevnu sačmaricu

Studija nikada nije objavljena, a nije jasno da li je bila među 80 dokumenata datih Klintonu.

Ali 1992. i 1993. godine, list "Izvestia" je objavio seriju članaka zasnovanih na izjavama oficira KGB-a koji su bili upoznati sa tim.

Ovi izvori su citirani da su sovjetske vlasti do ranih 1960-ih odlučile da Osvald neće biti od koristi kao obavještajno sredstvo.

Takođe su primijetili da se Osvald pridružio lovačkom klubu i kupio jednocijevnu sačmaricu, ali da je bio prilično loš strijelac.

Krajnja procjena KGB-a bila je da Osvald ne bi bio u stanju da sam pripremi i izvede operaciju kao što je atentat na Kenedija.

Sa svoje strane, Osvald kao da nije imao mnogo vere u svoje ruske nalogodavce. 

U junu 1962. godine, prije nego što je otišao u SAD, Osvald je navodno rekao svom komšiji: „Vi sami nastavite da gradite svoj komunizam. Ne možete se čak ni smijati kao ljudska bića ovdje“.

Nije nužno da je pucao saučesnik

I danas je teško ne biti u uvjerenju da je Li Harvi Osvald povukao okidač.

Lutalica je imala dušu ubice da ubije Kenedija i vjerovatno je to uradio sam ili je barem mislio da je sam.

Neko se ne bi iznenadio da ako je zaista bilo još jednog pucanja, nije nužno da je pucao saučesnik.

Takvo oružje je moglo pripadati drugom "usamljenom ubici“ ili zavjereniku koji je radio za neku drugu grupu zavjerenika.

Nije nezamislivo, dakle, da su dvojica naoružanih napadača, sa potpuno odvojenim ciljevima, obojica pucala u istim sudbonosnim sekundama vremena.

Ostalo ostaje misterija.

(Profesor Džozef Sirakuza je profesor političke istorije i međunarodne diplomatije na Univerzitetu Kurtin).