Objavio: B.V.

REAGOVANJE KEKOVIĆA

Crnogorska naknadna pamet

“Kažu da su Crnogorci eksperti za naknadnu pamet. Pokazao je to i Radivoje Brajović, koji je poslije 27 godina u emisiji ‘Svjedoci socijalisticke epohe’, maliciozno i netacno govorio o ulozi Službe državne bezbjednosti i njenim rezultatima u AB revoluciji (on upotrebljava termin “organi”) bez oslonca na činjenično stanje”, ističe u reagovanju na tu emisiju nekadašnji šef crnogorskog DB-a, Vladimir Keković.

220077

Vladimir Keković

Reagovanje Kekovića prenosimo integralno:

“Služba je naprotiv odgovorila svom zadatku, zbog čega je nakon pada stare vlasti prljavo raskrinkavana, klevetnički žigosana i lažno optuživana, a ja i moji saradnici razriješeni dužnosti. Valjda ne zbog toga što smo bili pasivni i o tim događajima ćutali.

Tada je najcrnje novinarsko i ono drugo podzemlje, Milovan Brkić iz Beograda, kad je prebjegao od politike Slobodana Miloševića kod Vuka Draškovića i Srpske reči, obznanio: “Pozvao me član Predsjedništva SFRJ i rekao – ima da likvidiras SDB CG i Vlada Kekovića jer su stali na put promjenama. Sva su sredstva dozvoljena, činjenice nijesu važne. Daćemo ti ekipu da pravi konstrukcije, a ti piši”. A konstrukcije su bili da su SDB i ja zločinačko društvo i ubice.

Brajović je otvorio tri teme. Otpočeo je posjetom Slobodana Milosevića u društvu Slobodana Vučetića, Vilusima kod Nikšića, neposredno prije prvih mitinga, pa kaze da je “imao razgovor sa širim krugom ljudi iz opštine i Željezare Boris Kidrič”. Ni govora. Sastanku je prisustvovao samo Radosav – Banjo Bulajić, direktor Željezare i član CK SKJ. Stevo Goranović, predsjednik opštine, odbio je poziv Vučetića da dođe na ovaj sastanak. Kasniji događaji skinuće enigmu sa ovog susreta, jer su željezarci bili udarna pesnica AB revolucije a Bulajić ce visoko kadrovski profitirati.

Druga tvrdja Brajovića je da rukovodstvo Crne Gore nije znalo ko vuče konce u organizovanju mitinga. Znalo je. Glavni akter je već pomenut. I nije vukao samo konce, nego i Crnu Goru – u velikosrpski projekat uz zdušnu podršku crnogorskih građana. Crnogorski rukovodioci Đuranović, Žarković, Orlandić, Ivanović, Radović, Filipović, imali su saznanja i tačnu ocjenu da je velikosrpski nacionalizam na sceni i da ugrožava bezbjednost zemlje. Tada se, koliko znam, nije čuo glas Brajovića.

Crnogorska DB, zajedo sa drugim sluzbama bezbjednosti republika i pokrajina, bila je u toku tadašnjih bezbjednosnih procesa, znala režiju i organizaciju nosilaca populizma, nadzirala njihova žarista, veze, uticaje i planove (o čemu postoji obimna dokumentacija) i o tome informisala najodgovornije funkcionere u Crnoj Gori, njene predstavnike u federaciji i savezni SUP. To potvrđuje i časni Vidoje Žarkovic koji je na pitanje Monitora (februar 2003) da li je crnogorsko rukovodstvo znalo što se dešava iza scene u pripremanju za njegovo rušenje kroz tzv. “AB revoluciju” ovako odgovorio: “Tadašnje rukovodstvo dobijalo je informacije od SDB o tome ko sve stoji iza scene i mešetari Crnom Gorom u pripremanju “događanja naroda” i odakle se sve vuku konci. Nije adekvatno reagovalo, a i da je rezultat bio isti, jer sintezi velikosrpskog nacionalizma bile su potrebne ovakve promjene u Crnoj Gori”.

Dijelu javnosti je poznato da je Liberal (list LSCG, u broju 11 od decembra 1990. g) ekskluzivno objavio izvod iz dosijea SDB CG pod naslovom “Izvod iz dosijea AB revolucije (kako je palo bivše crnogorsko rukovodstvo)” na 17 stranica uz komentar “da postoji paralelni svijet crne političke istine koji govori o mreži terenaca, organizatora, mitinga, jataka, doušnika i ostalih egzekutora drzavnog udara”, te da će crnogorska javnost kada ovo pročita “imati potpunije saznanje o tome iz kakvih demokratskih temelja izvire legitimnost aktuelne vlasti”. U materijalu je po imenu i prezimenu naveden veliki broj osoba koje su učestvovale u puču u Crnoj Gori iz Beograda, Prištine, Novog Sada, kao i domaći jataci.

U knjizi Vrijeme meteža 1988/89 na oko 200 stranica, na osnovu dokumentacije DB, ukazao sam na bezbjednosne komponente populizma i pružio hronološki i faktografski slijed događaja, a da bi bilo sve nesporno i čisto kao suza na 35 stranica objavio sam izvorne dokumente DB o akterima tih događaja. Niko od oko 100 pomenutih osoba na to nije reagovao, što je dokaz da sam pisao istinu (knjiga je inače od relevantnih kritičara ocijenjena kao istorijski izvor).

Najzad, u Skupstini SFRJ, 24.01.1989. izgovorio sam u to vrijeme opasne riječi “naročito je eskalirala djelatnost sa pozicija srpskog nacionalizma i građanske desnice, od kojih dolazi najveća opasnost, zbog njihove brojnosti i agresivnosti. Nesporne veze i uticaj na dešavanja u Crnoj Gori imali su intelektualci i druga lica iz Beograda, Prištine i Novog Sada, koja su djelovala sa pozicija srpskog nacionalizma i koje su stvarale svoje veze i baze u Crnoj Gori.”

Zbog ovog izlaganja SDB i ja inkvizitorski smo napadani, a protiv mene je podnijeta krivična prijava iz Beograda – za kontrarevolucionarno ugrožavanje ustavnog poretka. Istovremeno je u insceniranom postupku osudjen Nikola Mijović, viši inspektor SDB u Niksiću, pod lažnom optužbom da Služba snabdijeva iridentu na Kosovu oružjem. Teže optuzbe nije moglo biti, a pravde niđe.

Kada je Milosević radi indoktrinacije masa organizovao svenarodni nacionalistički pokret tzv. AB revoluciju, prvo u Vojvodini a zatim u Crnoj Gori, SDB SSUP otvara saveznu akciju “Radak” u kojoj učestvuju predstavnici Srbije, Vojvodine, Kosova, Crne Gore, BiH, da prati te bezbjednosne probleme pa se između ovih službi razmjenjuju informacije u vezi mitinga solidarnosti i protestnih mitinga. Bezbjednosni problemi su bili pokriveni i nije bilo iznenađenja, pa Brajovićevo negiranje rada SDB CG, istovremeno je i negiranje i rezultata jugoslovenske službe bezbjednosti.

Treća tvrdnja Brajovica je da je na Ekonomskom fakultetu postojao “mozak” operacije o kojem rukovodstvo ništa nije znalo a da je taj “mozak” sve znao što radi rukovodstvo jer su imali denuncijanta – člana Vlade. Činjenice su sljedeće: ne Ekonomski fakultet, nego Univerzitet Crne Gore bio je veoma politički aktivan u ovim istorijskim događajima. U tom su prednjačili rektor Univerziteta Miloš Radulović, sekretar univerzitetskog komitata SK - Momir Bulatović, profesor Ljubiša Stanković – predsjednik omladine Crne Gore, Milica Pejanović Đurišić - član CK SKJ, Pavle Bulatović – urednik Univerzitetske riječi dr. Veselin Vukotić i Zoran Žižić. Nesporno je da sve ono što se dogovaralo u kabinetu kod profesora Boška Gluščevića (koji je mlade i lijepe zvao “moji zlatni dječaci”), gdje su se najčešće sastajali, što je bilo opšte poznato i išlo na javnu scenu. “Mozak” je glasno i jasno saopstavao sto su njihovi ciljevi. Koncentrisali su se na kompromitaciju crnogorskog rukovodstva, koje su strvinarski napadali kao nemoralne i nesposobne ličnosti koji su zemlju doveli u bezizlaznu situaciju uz zahtjev da podnesu ostavke, kao najblaža mjera koja se prema njima može preduzeti – u čemu su u konačnom uspjeli. Na tom planu animirali su studentsku populaciju i omladinu, ali se nigdje, ama baš nigdje ne pojavljuju na protestima u velikim kolektivima (Željezara, Radoje Dakić, ZTO i dr).

Ono što su culi i vidjeli svi, izgleda jedino nije Brajović.

Univerzitetski komitet na čelu sa Momirom Bulatovićem održao je više sjednica uz ocjenu da su oktobarski događaji sasvim suprotno od ocjena državnog i partijskog rukovodstva, pa je zatražio njihov odlazak sa političke scene.

S obzirom na različite ocjene rukovodstva CK SKCG i univerzitetskog komiteta, 10 decembra 1988. sastaju se oba predsjedništva. Tada je Bulatović saopštio 15 zahtjeva, potencirajući zahtjeve za ukidanje privilegija da bi se dobio sud o njihovom moralnom liku i rekao da ne treba da čudi što smo svi pravi i pošteni a neko nas stalno potkrada. Zaključio je da za početak imaju dovoljno snage i znanja, “potrebno je da samo vi napustite političku scenu jer mi vama ne vjerujemo kada ste nas dovde doveli”. TV Beograd preuzima i emituje snimak te sjednice i Bulatović postaje mitingaška zvijezda.

Republička konferencija Saveza omladine Crne Gore na čelu sa Ljubišom Stankovićem zaključuje da oni koji su nam dovde doveli ne mogu nas izvesti iz ovakvog stanja, zbog čega treba da odu jer su se odvojili od naroda.

Pavle Bulatović na sjednici Skupstine Crne Gore, čiji je delegat, odmah poslije oktobarskih događaja, crnim bojama je osjenčio crnogorsko rukovodstvo i njegov rad. Tako su na otvorenoj sceni lomili staru vlast, a ne tajno.

O svim tim događajima, iz svoje nadležnosti i SDB informiše rukovodstvo.

Što se tiče denunciranja od člana Vlade  (čije ime, poslije svega, Brajović ne pominje) mogao je “mozgu” da prenese vesele informacije da je, od stane starog rukovodstva, naložena ostavka Rajku Ceroviću, uredniku RTCG i njegovim saradnicima, iako su istinito informisali o mitingu u Podgorici i Nikšiću i tako TV predali pučistima, da Lazar Đorđić, republički sekretar, takođe podnese ostavku, da bi smirili radnike Željezare, pa da je Vlada dala neopozivu ostavku 25. oktobra, da je onemogućeno prvim ličnostima države i partije dr Ivanoviću i dr Radoviću da uđu u zgradu univerziteta itd.

Brajović je bez riječi, kako je on djelovao u tim događajima, a najširoj javnosti je poznato da je pred radnicima Željezare podnio neopozivu ostavku na funkciju člana Predsjedništva SRCG, a ubrzo tu svoju riječ porekao.

Zaključiću poznatom maksimom “čovjek je ono sto napravi od samog sebe i ništa drugo”.

Sa tog stanovišta sam zadovoljan, vjerujem i Brajović”, zaključuje se u reagovanju Kekoviću.