BORAC ZA LJUDSKA PRAVA

Godišnjica smrti Srđe Popovića

Na današnji dan poznati jugoslovenski advokat i borac za ljudska prava Srđa Popović preminuo je u 76. godini života, posle kraće i teške bolesti u Beogradu.

U izuzetno bogatoj i dugoj advokatskoj karijeri zastupao je uglavnom optužene u političkim procesima, a postao je poznat još sedamdesetih godina kada je branio mnoge koji su uhapšeni posle studentske pobune 1968.

Popović je rođen u Beogradu, Pravni fakultet je završio 1961. i postao partner u porodičnoj advokatskoj kancelariji koju je 1933. osnovao njegov otac Miodrag. Ubrzo je postao najistaknutiji advokat i zastupnik ljudskih prava u Jugoslaviji.

U novije vrijeme je u javnosti govorio najčešće kao advokat porodice ubijenog premijera Srbije i insistirao je na rasvjetljavanju političke pozadine atentata, za koji je smatrao da je državni udar. U ime porodice podnio je krivične prijave zbog pobune "Crvenih beretki" 2001.

Pored Đinđića branio je i Dobricu Ćosića, Vuka Draškovića, Miću Popovića, Gojka Đoga, Leonida Šejku, Vojislava Šešelja, Mihaila Markovića, Dragoljuba Mićunovića, Nebojšu Popova, Kostu Čavoškog, Dušana Makavejeva, Željka Ražnatovića Arkana, Franju Tuđmana, Vladimira Šeksa, ''Beogradsku šestoricu'', profesore izbačene sa Filozofskog fakulteta, Dobroslava Paragu...

Tokom devedesetih godina Popović je bio jedan od istaknutih boraca protiv režima Slobodana Miloševića i jedan je od prvih intelektualaca, koji je ukazao na njega kao na "izuzetnu opasnost".

Zajedno sa novinarima koji su otpušteni iz državnih medija zbog nesaglasnosti sa Miloševićevim režimom, 1990. je pokrenuo prvi privatni medij u tadašnjoj Jugoslaviji - nedjeljnik "Vreme".

U svijetu je postao poznat 1976. kada je bio na naslovnoj strani londonskog "Tajmsa", koji ga je opisao kao "čovjeka koji je dugo žigosan u Jugoslaviji, jer je jedan od hrabrih muškaraca i žena koje brane progonjene zbog svojih uvjerenja".

O Jugoslaviji je govorio da je "oduvijek bio Jugosloven, iako je imao problema s tom vrstom identifikacije, ali da je problem Jugoslavije bio u tome što ona nije mogla da postane demokratska država".

Otvoreno je govorio i o kosovskom problemu ocjenjujući da je ono izgubljeno još 1990., zbog čega je nazivan izdajnikom, a bio je na meti kritika i zbog svog stava o stranoj intervenciji u Srbiji.

Autor je knjiga: "Kosovski čvor – drešiti ili seći" sa grupom autora (1990), Put u varvarstvo (2000), Poslednja instanca I, II, III (2003), Nezavršeni proces (2007), One gorke suze posle (2010).

Pripadao je peticionaškom pokretu i bio pokretač i potpisnik peticija za ukidanje člana 133 (delikt govora), za ukidanje smrtne kazne, za donošenje zakona o amnestiji, za uvođenje višestranačkog sistema u SFRJ.

Bio je jedan od osnivača Svjetske asocijacije pravnika, predsjednik Evropskog pokreta u Srbiji, član Savjetodavnog odbora Helsinškog odbora za ljudska prava u Njujorku, a dobitnik je i nagrade Vladavina prava, njujorške sekcije "Amerikan Bar asosiejšn"

Vijest o njegovoj smrti objavili su Njujork Tajms i Gardijan.