M.V.

Koprivica: Na namještenu aferu jednom će biti stavljena tačka

Povodom slučaja poznatog kao "državni udar", komentarom se oglasio prof.dr Dragan Koprivica.

Komentar prenosimo integralno:

Još od prvih dana najveće hajke, zvane „Državni udar“, javno sam u medijima kao dramski pisac tvrdio da je riječ o jeftinom, diletantskom scenariju koji ne može izdržati probu vremena, kako se ubrzo i desilo. Ali je time učinjen i žestok atak na živote i sudbine Milana Kneževića i drugih čelnika istog političkog bloka, koji su samo išli pravedničkim putem i time smetali oligarsima već minulog vremena.Još od prvih dana najveće hajke, zvane „Državni udar“, javno sam u medijima kao dramski pisac tvrdio da je riječ o jeftinom, diletantskom scenariju koji ne može izdržati probu vremena, kako se ubrzo i desilo. Ali je time učinjen i žestok atak na živote i sudbine Milana Kneževića i drugih čelnika istog političkog bloka, koji su samo išli pravedničkim putem i time smetali oligarsima već minulog vremena.

Bio je to jeftin trik, bezočan pokušaj da se Mandić, Knežević i drugi borci za poštenu Crnu Goru pohapse po scenariju Bombaške afere, i onemoguće u daljoj opozicionoj borbi protiv policijskog režima. I zaista, sve u toj dramaturški otrcanoj konstrukciji ličilo je na početničku montažu pod firmom spašavanja Crne Gore od “zavjerenika”, koji su, po matrici navodnog atentata na Knjaza Nikolu, htjeli da pozovu šefa režima da svrne do Skupštine, kako bi se tamo uzgred i predao kad već navraća.Crtači scenarija pokazali su se neuki u poznavanju najbanalnijih osnova dramaturgije i vođenja dramskih zapleta i raspleta, toliko da se očito računalo da će građani sve aminovati šta god pročitaju.

A da kolateralnu štetu predstavljaju sudbine Kneževića, Mandića i drugih poštenih ljudi, boraca za pravednu i pravnu Crnu Goru, koja danas napreduje ka Evropi zahvaljujući i njihovoj borbi i hrabrosti da se suoče sa državnom hobotnicom.Taj scenario za početnike postao je ogledni primjer političke ujdurme, dobar kroki za groteske Živka Nikolića, te je sva ta neuvjerljiva priča počela i da zasmijava građane. Posebno uz teatralan nastup spasilaca Montenegra, koji su zbog spašavanja ustavnog poretka zabrinuto prikazivali “zaplijenjeno oružje”, za koje se posle ispostavilo da potiče iz policijskih magacina. A zvijezda čitave farse, kao krunski svjedok, bio je običan prestupnik i ubica jednog seljaka na njivi, čijim traktorom je potom i pobjegao, a danas služi kaznu u Hrvatskoj.Još se ne zna ko je bio “genijalni” scenarista tog “trilera”, a možda je u pitanju bila i organizovana grupa scenarista, pa je scenario zato i ispao loš po sistemu “od više otaca kilava djeca”. Tim prije što se na kraju “ispostavilo” da je oružje za spektakularni “državni udar” nekim čudom završilo na dnu nekog jezera prema Kosovu, čime je farsa dovedena do kraja.Uz sve ovo, surovo se previđaju traume svih čestitih ljudi, kojima je pravljena režimska klopka u cilju uklanjanja nepodobnih i poštenih, koji su umnogome zaslužni za današnju Crnu Goru kao najperspektivnijeg kandidata za ulazak u EU.

Ovaj osvrt je uvod u nedavni apel Milana Kneževića oko maratonskog čekanja pisane prvostepene presude za državni udar iz 2016. godine, pa s pravom negoduje uz pitanje: “Zašto ćuti Vukas Radonjić?”, i u svom autorskom tekstu proziva bivše čelnike režima i bezbjednosni sektor.Knežević pritom naglašava da ličnim primjerom predstavlja paradoks oslobođenja, ističući izjave T. Kedmena i Dž. Asada da su ih Milivoje Katnić i Saša Čađenović, Zoran Pažin i Srđa Darmanović prisiljavali da lažno optuže njega i Mandića.I s punim pravom postavlja pitanje zašto Radonjić nije podnio optužni predlog, a “Evo četvrta godina prolazi i na osnovu toga što su ti ljudi saopštili”. Knežević ističe i da “nije došlo do reformskih promjena u tužilaštvu” i pita Radonjića “ima li elemenata za podizanje optužnice”. Takođe s pravom ističe i činjenicu da se već ulazi “u desetu godinu od montiranog državnog udara, i nikome ništa”. Pritom ukazuje na paradoskalnu situaciju da on zadire u pravosuđe ako pita ima li optužnice ili nema. A potpuno je u pravu kad naglašava da lično ima status oštećenog u tom postupku, jer je „sumnjiv čitav život“, „vječito između Višeg i Apelacionog suda, nikad oslobođen i nikad presuđen“.

Za očekivati je ipak da će i na ovu namještenu aferu jednom biti stavljena tačka, a čestiti ljudi poput Kneževića, Mandića i drugih biti javno rehabilitovani kao davnašnje žrtve manipulanata bivšeg režima, koji je ipak otišao u prošlost.