U 95. GODINI

Preminuo Jovo Kapičić

Nakon teške i kratke bolesti večeras je u Beogradu preminuo učesnik NOB-a i narodni heroj Jugoslavije Jovo Kapičić, koji je u poslijeratnoj SFRJ obavljao više značajnih funkcija, između ostalog, bio je general UDBA-e, ministar unutrašnjih poslova Crne Gore i ambasador SFRJ u Mađarskoj i Švedskoj.

Jovo Kapičić - Kapa rođen je 1919. u logoru u italijanskom gradu Gajeti, gdje se nalazila velika baza crnogorske kraljevske vojske nakon Božićne pobune 1919, protiv dinastije Karađorđević. Njegov otac, Milo, diplomirao je teologiju i bio profesor , a od 1918. i komita.

Jovo je odrastao na Cetinju, gdje je završio osnovnu školu i pet razreda gimnazije. U šestom razredu je isključen iz škole, zbog učešća u štrajku učenika. 

Šesti, sedmi i osmi razred gimnazije i maturu položio je u kotorskoj gimnaziji.

Veoma mlad se uključio u omladinski revolucionarni pokret. Kao petnaestogodišak primljen je u članstvo SKOJ-a, 1934., a dvije godine kasnije i u članstvo Komunističke partije Jugoslavije.

U vrijeme dvogodišnjeg studiranja na Medicinskom fakultetu u Beogradu, bio je vrlo aktivan u redovima komunističke omladine i studentskog revolucionarnog pokreta.

Na drugoj godini studija postao je sekretar partijske organizacije Medicinskog fakulteta, a nešto kasnije sekretar partijskog komiteta Beogradskog univerziteta.

Učestvovao je u mnogim akcijama i demonstracijama koje je organizovala KPJ. Posebno je bio zapažen u demonstracijama 14. decembra 1940. i 27. marta 1941. u Beogradu. Zbog svog revolucionarnog rada nekoliko puta je hapšen i zatvaran.

Aprila 1941., poslije kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, po zadatku Partije, upućen je u Crnu Goru gdje, jula 1941., postaje član Okružnog komiteta KPJ za Cetinje.

Kao član Okružnog komiteta, aktivno je radio na organizovanju prikupljanja oružja, formiranju gerilskih grupa, jačanju organizacije KPJ i opštim pripremama za ustanak.

Kao jedan od organizatora Trinaestojulskog ustanka u cetinjskom kraju, i član Okružnog komiteta KPJ, imao je vidnog uspjeha u dizanju i razvoju ustanka, kao i u njegovom ponovnom oživljavanju krajem ljeta i u jesen 1941.

Kada je, 21. decembra 1941. u Rudom, formirana Prva proleterska NOU brigada, u njen sastav je ušao i Lovćenski bataljon.

Jovo je sve do oktobra 1942. ostao je u Prvoj proleterskoj, u kojoj se kao politički komesar više puta istakao: u Igmanskom maršu najpre je pomagao u nošenju oružja, a onda je na leđima nosio svoje iznemogle i promrzle drugove; a februara 1942., zajedno sa komandantom bataljona Perom Ćetkovićem, prešao je hladnu i brzu rijeku Neretvu. Takođe je učestvovao u bitkama na Sutjesci.

Naročito se istakao u borbama s četnicima na sektoru Mojkovca i Kolašina. 

U borbi na Durmitoru, 3. juna 1942., bio je jedan od prvih koji je upao među nekoliko stotina četnika, što je izazvalo paniku u njihovim redovima i bataljonu omogućilo da bez gubitaka izvrši zadatak, za šta je pohvaljen od Vrhovnog komandanta NOV i POJ Josipa Broza Tita.

Bio je među bombašima u borbama za Konjic i Livno, a oktobra 1942. postavljen je za zamjenika političkog komesara Druge dalmatinske udarne brigade. Godinu kasnije postao je politički komesar Treće udarne divizije, a krajem 1944. i komesar Dvanaestog vojvođanskog korpusa NOVJ.

Poslije oslobođenja zemlje obavljao je visoke dužnosti u resoru ministarstva unutrašnjih i inostranih poslova.

Kao general UDBA-e, iz Višegrada je koordinirao operacijom hvatanja vođe četničkog pokreta Draže Mihailovića, poslije čega je bio upućen u Crnu Goru, gdje je kao ministar unutrašnjih poslova, riješio pitanje oko 650 tadašnjih odmetnika.

Nakon rezolucije Informbiroa, kao zamjenik ministra unutrašnjih poslova Jugoslavije, Aleksandra Rankovića, obavljao je komandne dužnosti vezane za Goli otok.

Bio je prvi ministar unutrašnjih poslova Narodne Republike Crne Gore i ambasador SFRJ u Mađarskoj i Švedskoj.