А.М. [ RTS ]

DETALjNI OPISI

Srednjovjekovni spisi o pomračenju Mjeseca otkrivaju „misteriozne“ vulkanske erupcije

Brojni srednjovekovni spisi u kojima su zabilježeni podaci o posmatranju Mjeseca pomažu današnjim naučnicima da proučavaju misteriozni skup vulkanskih erupcija na Zemlji tokom istorije.

Monasi i drugi hroničari iz perioda srednjeg vijeka ostavili su detaljne opise pomračenja Mjeseca, kada je naš satelit bio potpuno zaklonjen Zemljinom sjenkom. U to doba, smatralo se da ovakve kosmičke pojave najavljuju velike nesreće.

U ovim spisima često se pominje crvenkasti oreol koji okružuje pomračeni Mjesec, kao i neobične slučajeve kada se činilo da Mjesec potpuno nestaje sa neba.

„Stari ljudi ne pamte da su ga ikada videli ovakvog, baš kao da je potpuno nestao tokom pomračenja... Zaista je bilo zastrašujuće“, zabilježio je japanski pesnik Fudživara no Teika, jedno pomračenje bez presedana koje se dogodilo 2. decembra 1229. godine.

Srednjovekovni hroničari tada nisu mogli da znaju jednu činjenicu, a to je da tako izuzetno pomračenje znači da je u atmosferi prisutna velika količina vulkanske prašine, napominje Sebastijan Gije, viši naučni saradnik na Institutu za nauke o prirodi Univerziteta u Ženevi.

Gije vjeruje da srednjovekovni rukopisi sadrže važan izvor informacija o nizu velikih, ali nepoznatih vulkanskih erupcija na Zemlji.

„Produbljivanje našeg znanja o ovim inače misterioznim erupcijama ključno je za razumijevanje da li je i kako prošla vulkanska aktivnost uticala, ne samo na klimu, već i na društvo tokom srednjeg vijeka“, naglasio je Gije.

Gije i njegove kolege su pet godina pretraživali evropske, bliskoistočne i istočnoazijske izvore iz 12. i 13. vijeka u potrazi za opisima Meseca, koji – kada se kombinuju sa podacima o promjenama u slojevima leda i podacima o godovima drveća – omogućavaju preciznije datiranje nekih od najvećih vulkanskih erupcija koje je svijet video.

Vulkanska prašina

Od 64 potpuna pomračenja Mjeseca koja su se dogodila u Evropi između 1100. i 1300. godine, studija, objavljena u časopisu Nature, otkrila je dokumentaciju o 51. U šest od ovih slučajeva, ovi dokumenti takođe navode da je Mjesec bio izuzetno taman – u maju 1110, januar 1172, decembar 1229, maj 1258, novembar 1258 i novembar 1276.godine.
Ovi datumi se poklapaju sa pet velikih vulkanskih erupcija koje su identifikovane iz tragova vulkanskog pepela pronađenih u polarnim ledenim jezgrima – 1108, 1171, 1230, 1257 i 1276. (Od njih je poznata samo lokacija erupcije iz 1257, vulkana Samalas na indonežanskom ostrvu Lombok.)

„Ove erupcije su bile znatno snažnije od nekih od najpoznatijih vulkanskih erupcija u novijoj istoriji“, rekao je Gije. „Jedna od ovih moćnih erupcija, erupcija Samala iz 1257. godine, predstavlja jednu od najvećih vulkanskih erupcija prošlog milenijuma.“

„Nastali vulkanski aerosoli blokirali su sunčevu svjetlost i izazvali klimatske poremećaje na velikom dijelu Zemlje. Istorijski zapisi pokazuju da je sljedeće leto u Evropi bilo jedno od najhladnijih leta zabilježenih u proteklom milenijumu.”

Istraživači pretpostavljaju da su se vulkanske erupcije dogodile tri do 20 mjeseci prije ovih potpunih pomračenja, na osnovu posmatranja novijih erupcija i njihovog uticaja na pomračenja Mjeseca.

„Znali smo za ove erupcije jer smo otkrili tragove u ledu Antarktika i Grenlanda“, navodi koautor studije, Klajv Openhajmer, profesor na Univerzitetu u Kembridžu.

„Sastavljanjem informacija iz ledenih jezgara i opisa iz srednjovjekovnih tekstova, sada možemo napraviti bolje procjene kada i gdje su se dogodile neke od najvećih erupcija u ovom periodu.“

Malo ledeno doba

Klimatolozi obično identifikuju prošle vulkanske erupcije mjerenjem količine – i kiselosti – vulkanskog pepela u jezgrima izbušenim iz polarnog leda, ili otkrivanjem naglih temperaturnih promjena u godovima drveća.

Međutim, podaci iz ovih izvora su ponekad kontradiktorni, jer vulkanske erupcije remete vremenske obrasce na različite načine u zavisnosti od njihove lokacije, intenziteta i vremena, napominju Andrea Seim, predsjedavajuća Odjeljenja za razvoj šuma i dendroekologije na Institutu za nauke o šumama Univerziteta u Frajburgu u Nemačkoj, i Eduardo Zorita, viši naučnik u Helmholt-Centrum Herion, njemačkom istraživačkom centru, u recenziji objavljene studije.

„Snaga studije Gijea i saradnika leži u preciznosti sa kojom su autori procijenili vrijeme vulkanskih erupcija – tačno određujući godinu, pa čak i u nekim slučajevima mjesec događaja“, ističu Seim i Zorita koji nisu bili uključeni u istraživanje.

Studija kaže da će novo istraživanje pomoći da se baci svijetlo na početak Malog ledenog doba, perioda hladnog vremena između 1280. i 1340. koji je poremetio žetvu, uvećao masu evropskih glečera i, prema nekim istoričarima, doveo do značajnih promena društvenog i ekonomskog poretka.