B.Bu. [ RTS ]

OSTAVILA NEIZBRISIV TRAG U POP MUZICI

Ejmi Vajnhaus – od muzičke buntovnice do Kluba 27

Prošlo je 13 godina od smrti Ejmi Vanjhaus. Za 27 godina života i dva albuma, ostavila je značajno muzičko nasljeđe, sirovim i originalnim izražavanjem emocija kroz note. Život joj je bio pravi rolerkoster – pratili su je i droga i alkohol i burne veze i blicevi paparaca. Ejmi se, ipak, najviše borila protiv Ejmi, što je na kraju dovelo da postane najpoznatija tragičarka prve decenije 21. vijeka.

Oprosti. Bila sam grozna. Ne želim da gubiš vrijeme – tim riječima je prije 13 godina u londonskom studiju „Ebi Roud“ Ejmi Vanjhaus nervozno prekidala snimanje dueta Body and Soul sa legendarnim američkim pop i džez pjevačem Tonijem Benetom.

Ispostaviće se da je Benet u tim trenucima shvatao o kakvom snažnom muzičkom talentu je riječ, ali i koliko je stidljiva i nesigurna kontroverzna pjevačica, koja je drogom i alkoholom bacala u vodu svoja dostignuća.

„Ejmi je imala dar. Bila je prirodna, istinska džez pjevačica. A džez umjetnik ne voli 50.000 ljudi u publici“, iskreno je govorio Benet, svega nekoliko mjeseci prije njene smrti, 23. jula 2011. godine, što bi mogla da bude i najpribližnija dijagnoza engleske kantautorke.

Doduše, Ejmi, koja je u tinejdžerskim godinama ušla u muzički svijet uz lokalne džez bendove, do tada je munjevito stekla svjetsku slavu i to uz samo dva studijska albuma i nekoliko singlova. Činilo se, međutim, da joj je ogromna medijska pažnja bila kletva, zbog koje je vrlo brzo i potonula.

Prvi album Frank iz 2003. godine, snimljen kada je imala svega 19 godina, nosi naziv po jednom od njenim muzičkih uzora Frenku Sinatri. Nije postigao komercijalni uspjeh, ali je stekao kultni status.

Tri godine kasnije, drugi album Back to Black trasirao je njen put do muzičkog vrha uz pjesme Rehab i You Know I‘m not Good. Osvojio je pet Gremi nagrada, postao je jedan od najprodavanijih u istoriji britanske muzičke scene i probio se na drugo mjesto na Bilbordovoj listi u SAD. Širom svijeta kupljeno je više od 16 miliona primeraka.

„Dobra samo za pjevanje“
Raspon njenog glasa, tehnički impresivan, uz stil koji je bio mješavina soula, džeza i bluza, učinili su Ejmi jednom od najuticajnih i najvoljenijih umjetnica svoje generacije.

Punđa i debeli ajlajner
Ejmi je izdvajao i autentičan modni stil, inspirisan retro estetikom iz 50-ih i 60-ih godina, koji je ostavio trajan pečat na popularnu kulturu. Asocijacija na nju su natapirana crna kosa i visoka punđa, ali mnogi ne znaju da je frizura nastala spontano.

Aleksi Fiden, Ejmin frizer, navodno je jednom prilikom natapirao njenu kosu i podigao visoko kako bi je nasmejao, a njoj se ta frizura prilično svidela.

Često se šalila da je njena zaobljena punđa, koja je izgledala poput ogromne košnice, bila sve veća kako su njene emotivne poteškoće bile dublje. Sudeći po frizuri, iz godine u godinu ih je bilo sve više.

Crni ajlajner izvučen debelom linijom, iscrtan izvan ivica oka, takođe, bio je njen simbol, dok su brojne tetovaže ostavljale utisak da je reč o „opakoj djevojci“.

Najupečatljivija je tetovaža pinap devojke na njenom lijevom ramenu, koja je bila je posvećena baki Kinti, kojom je Ejmi izražavala poštovanje i ljubav prema njoj.

Često je nosila, takođe, kratke retro i romantične haljine, uz upadljiv nakit, uključujući krupne minđuše i narukvice, kombinujuću ih uz baletanke ili salonke sa visokom potpeticom.

Imala je i pirsing iznad usne koji je, navodno, bio jedan od razloga zbog kojeg je bila izbačena iz osnovne škole.

Sa druge strane, burne veze, alkohol, droga – jednom riječju autodestrukcija, učlaniće britansku pjevačicu jevrejskog porijekla u neslavni Klub 27.

Članovi su mu slavni muzičari koji su preminuli u 27. godini, a postao je simbol gubitaka mladih talenata zbog droge, alkohola, pritiska slave i mentalnih problema. Dakle, Ejmi nije bila ni prva, niti posljednja iz redova svjetskih zvijezda koja će upasti u klopku bolesti zavisnosti.

„Svoj sam najgori neprijatelj, znam šta želim, ali sam ponekad sklona da napravim pogrešne izbore“, opisivala je Ejmi svoje unutrašnje borbe, koje su često zasjenjivale njenu muziku.

Godinama ranije, sudeći po odgovoru na pitanje novinara kako će se nositi sa pritiskom javnost, nije bila ni svjesna šta sve uključuje javni život.

„Što me više ljudi gledaju, biće im sve jasnije da sam dobra samo za pjevanje. Pustite me na miru da to radim, stvaraću muziku“, naivno je odgovarala. Potom bi smotala „džoint“ u ve-ceu kluba, kikotom, spontano i uz akustičnu gitaru izašla na scenu.

Ljekari su posle Ejmine smrti govorili da su kombinacija alkohola, teških droga i poremećaja u ishrani utrli put do njene sigurne i prerane smrti.

Ignorisanje bulimije

Aleks, njen stariji brat, ukazao je da Ejmi nisu ubili droga i alkohol, kako su svi zaključivali, već bulimija koja je, naveo je, slomila njeno tijelo, uništila imunitet i dovela do toga da trovanje pićem bude razlog smrti.

Mediji su, istovremeno, secirajući njen život poslije smrti podizali svijest o bolestima zavisnosti, o bulimiji su vrlo škrto izvještavali, a u filmu Ejmi (Amy) iz 2015. godine, koji je osvojio Oskara za najbolje dokumentarno ostvarenje, samo se konstatuje da nije liječila poremećaje ishrane.

Nagrada za najboljeg izvođača u Velikoj Britaniji i Irskoj

Darkus Bis, izvršni direktor izdavačke kuće „Ajland rekords“, ipak, otkrio je u dokumentarcu da je Ejmi, na pauzi tokom snimanja jedne pjesme, za ručak pojela ogromnu količinu hrane uz pozamašan dezert, te da je potom izašla na 45 minuta i vratila se ošamućena.

„Menadžerka studija me je pozvala i rekla – ovo moraš da vidiš. Odvela me je u ženski ve-ce. Sve je bilo neuredno. Očito je umivala lice i brisala ga o peškire koji su bili na podu. Tada sam počeo da shvatam da nešto ozbiljno nije u redu“, prisetio se Bis.

Dženis Vajnahus, Ejmina majka, farmaceutkinja, takođe priznaje da nije obraćala pažnju kada joj je Ejmi sa 15 godina rekla da ima „odličnu“ dijetu, tako što pojede sve što želi, a onda to povrati.

„Očito nisam dovoljno obraćala pažnju na to. Mislila sam da će je proći. Rekla je potom i Mičelu (ocu, prim. nov) za to. To je nekako zanemario, nije je shvatao ozbiljno. To je bila bulimija, a to ne prolazi“, rekla je Dženis.

Ejmini obožavaoci, pak, ostaju pri stavu da je njen ponor počeo u trenutku kada je 2005. godine u jednom zamračenom londonskom baru ugledala Blejka Fildera-Sivila, koji će je brzo upoznati sa špricom i heroinom, ali koji će postati ključna figura kao inspiracija za njene pjesme.

Blejk, tabloidi i odvikavanje
Ejmi i Blejk vjenčali su se 2007. godine u Majamiju, a njihov brak je bio turbulentan i kratak, završen nakon dvije godine, njegovim odlaskom u zatvor.

Blejk je 2013. godine skrušeno ispričao da je o njenoj smrti saznao od zatvorskih čuvara, koje je natjerao da mu je pokažu vijesti sa portala, jer je mislio da je riječ o izmišljotini.

„Pokazali su mi Bi-Bi-Si. Slomio sam se u tom trenutku i nisam prestajao da plačem – a onda su morali da me vrate u ćeliju“, rekao je Blejk, koji je je do danas ostao najomraženija ličnost u očima Ejminih pratilaca.

Stalna medijska prisutnost
Fotografije na kojima Ejmi, držeći se za Blejkovu ruku, razmazane šminke, pocijepane garderobe, iscrpljeno šeta londonskim ulicama, često su punili naslovne strane tabloida.

Kontroverzni par je pokušavao da zajedno ostane na odvikanju od droge, iako ih je ljekar savjetovao da liječenje bude odvojeno, pa se rehabilitacija završavala njihovim uobičajenim bijegom.

Pesma Rehab, sa prepoznatljivim i lako pamtljivim refrenom, u kojem Ejmi kaže „ne, ne i ne“ odvikavanju, postajala je tako sve slušanija. Danas, 18 godina kasnije, pjesma ima više od 300 miliona pregleda na Jutjubu.

Uhođenja paparaca i zanemarivanje bližnjih
Senzacionalno i negativno izvještavanje, te nekontrolisana uhođenja paparaca, duboko su uznemiravali Ejminu krhku ličnost.

Iako je 2009. godine medije dobila na sudu zbog kršenja privatnosti i uznemiravanja, ništa od toga nije stalo, pa je Ejmi doslovce uzimala stvar u svoje ruke – nasrćući na fotoreportere, što je samo pojačavalo već lošu sliku o njoj.

Mič i Dženis Vajnhaus
„Pijana, razuzdana, propala“, bili su udarni naslovi tabloida uz Ejmine fotografije u vrlo kompromitujućim situacijama. „Jeste li videli Ejmi u novinama, Bože. Izgledala je kao na posteru za spasavanje zanemarenih konja“, grubo se našalio jedan britanski satiričar.

I ne samo to, u dokumentarnom filmu, vidi se da su je iskorišćavali i menadžeri i bližnji. Medijski izvještaji su sugerisali da su se članovi porodice bavili njenim problemima samo onda kada je trebalo da se finansijski okoriste.

Otac Mič, taksista, za čijom bliskošću je čeznula Ejmi, tako je na primjer snimao ekskluzivan film dok je privatno boravila na karipskom ostrvu Sveta Lucija.

Mič, koji se tokom njenog djetinjstva razveo od majke Dženis je, međutim, ljutito odgovarao da je dokumentarac „izvrnuo“ istinu.

Ejmi je poslednji put nastupila 18. juna 2011. godine u Beogradu, mjesec dana prije nego što će je Endru Moris, tjelohranitelj pronaći bez znakova života u krevetu u njenom stanu u Londonu.

Beogradski nastup je trebalo da označi njen veliki povratak, ali je postao upravo suprotno – pojavila se na bini u zeleno-crnoj haljini sa printom bambusa, sa sat vremena zakašnjenja.

Publika je umesto uživanju u hitovima, razočarano prisustvovala mučnim scenama njenog teturanja i mrmljanja riječi pjesama, dok je njen menadžment otkazao evropski dio turneje do njenog ozdravljenja.

Ejmi je čini se, takvim nastupom na koncertu, dala otkaz svijetu muzike, u divljem i buntovnom performansu, što je izviždala i svjetska i srpska publika.

I dalje je ostalo pitanje ko je Ejmi, s obzirom na to da smo pred kamerama vidjeli sva njena lica – i žrtve i umjetnice i skitnice.

Danas u Vijestima, umjesto da slušamo najnovija djela, možemo da čitamo kako se njene haljine rasprodaju na aukcijama, kao i godišnja odavanja počasti, uz poneku suzu i cvijet kraj spomenika visokog 160 centimetara u Kemdenu.

Na inicijativu njene porodice, osnovana je „Fondacija Ejmi Vajnhaus“ da bi se sačuvalo njeno naslJeđe, ali i podržali mladi koji se bore protiv bolesti zavisnosti.

Posljednji film Back to Black iz 2024. godine zatvorio je krug o tužnom životu jedne sićušne žene, koja je ostavila neizbrisiv uticaj na pop muziku.