PESCANIK [ YANIS VAROUFAKIS ]

OSVRT

"Uvijek ću biti na strani studenata"

Bio je početak septembra 1971. godine, Majka me je taksijem dovezla pred mali hotel u sjevernom predgrađu Atine, u posjetu najdražem ujaku, njenom voljenom bratu. Prije nego što smo izašli iz automobila, zagrlila me je i prošaputala riječi ohrabrenja. Treba znati da je hotelom Pefkakia tada upravljala ESA, grčka verzija Gestapoa iz doba vladavine vojne hunt

Пише: Види све колумне

Piše: Yanis Varoufakis

Koristili su ga kao pritvor za važne disidente. Posle svega što sam unutra vidio, uključujući namučeno ujakovo lice, već u desetoj godini života shvatio sam šta znači živjeti u diktaturi.

Svi se dobro sjećamo da su istočnoevropske države nekada bile komunističke diktature. Stanovnici zemalja između Baltičkog i Crnog mora živjeli su u jednopartijskim režimima, prepušteni na milost i nemilost tajnim policijama. Manje dobro pamtimo da su prije samo pola vijeka tri današnje članice Evropske unije bile fašističke diktature: Portugalija, Španija i Grčka. Ta zaboravljena istorija zapadnoevropskih naroda prinuđenih da žive u desničarskim, ultranacionalističkim, fašističkim režimima posebno je relevantna danas, kada nacionalizam ponovo diže glavu, širi se moralna panika zbog priliva migranata i izbjeglica i jača fasciniranost snažnim muškarcima i ženama koji nude da naše zemlje "ponovo učine velikim“.

S obzirom na približavanje izbora za Evropski parlament, korisno je podsjetiti se lekcija iz zaboravljene prošlosti.

Odrastao sam u Grčkoj, navodno kolijevci demokratije, u doba kada su njom vladali tirani zakleti na odanost ideologiji sličnoj onoj koja se danas širi Evropom. Neki od uticajnih ljudi, poput mog ujaka – bio je generalni direktor Simensa u Grčkoj – pokušali su da se suprotstave, ali su poraženi. Dvije godine posle našeg susreta u hotelu, u novembru 1973. godine, atinski studenti su zauzeli najprestižniji grčki univerzitet, atinsku Politehniku. Slavna pobuna je potrajala pet dana i centar Atine je nakratko bio oslobođen, ali onda je u grad ušla vojska predvođena kolonom tenkova američke proizvodnje i ugušila pobunu. Pošto su tenkovima razvalili kapije univerziteta, komandosi i žandarmi – birani po tome koliko su naklonjeni fašističkim idejama – ušli su unutra i ugušili svaki otpor. Sedmicama su iz zatvorskih ćelija odjekivali vrisci studenata koje su mučili.

Pobuna je ugušena, ali režim se nije oporavio. Nekoliko dana kasnije, jedan od brigadnih generala je smijenio pukovnike, preoteo im vlast i učinio desničarski režim još brutalnijim. Paroksizam autoritarizma prikazao se u najkomičnijem obliku na televizijskim ekranima: vijesti su čitali strogi, uniformisani oficiri s odlikovanjima, kao da izvikuju naređenja.

Šest mjeseci kasnije, u očajničkom pokušaju da stabilizuju režim, diktatori su organizovali haotičan pokušaj preuzimanja vlasti nad nezavisnim Kiprom. Sve što su uspjeli da postignu bilo je da podstaknu Tursku da izvrši brutalnu invaziju na ostrvo, što je Grčku i Tursku dovelo do ivice ratnog sukoba. Mnogo Kiprana je ubijeno, ranjeno i raseljeno. Posledice te tragedije još žive, u obliku Zelene linije kojom je Kipar podijeljen i dan danas. Od vojnog režima bi se očekivalo da će voditi više računa o stanju svojih oružanih snaga. Ali kiparska epizoda je razotkrila sve slabosti Grčke. Produbila je i ekonomsku krizu. Slom režima iz Breton Vudsa i naftni šok gurnuli su globalni kapitalizam u recesiju. Nekoliko dana kasnije, hunta je pala. U julu ove godine obilležava se pedeseta godišnjica povratka liberalne demokratije u Grčku.

Uglavnom je zaboravljena i predistorija dolaska grčke hunte na vlast. Vojni režim su ustanovili odmetnuti grčki oficiri u aprilu 1967. godine, ali sam državni udar su isplanirali i pripremili različiti ogranci američke administracije još 50-ih godina. Grčka je samo jedna od mnogih zemalja širom svijeta u kojima je CIA izvodila državne udare – od puča kojim je 1953. godine svrgnut Muhamed Mosadek, poslednji demokratski izabrani premijer Irana, do ubistva predsjednika Salvadora Allendea u Čileu 1973. godine, u režiji generala Augusta Pinočea.

Ono što je ovdje najzanimljivije nije pitanje zašto je Vašington 1965. donio odluku da sruši centrističku prozapadnu vladu Georgea Papandreua, a onda dvije godine kasnije dao pukovnicima zeleno svjjetlo da raspuste parlament i stave grčko društvo "u gips, isto kao što ljekar stavlja u gips slomljenu ruku“ – da citiram neponovljivog Geórgiosa Papadopoulosa, pukovnika i šefa hunte. 

Imajući u vidu događaje u današnjoj Evropi, mislim da je važnije primijetiti da su se vlade Francuske, Njemačke, Austrije, pa djelimično i Britanije 1967. godine jasno i glasno usprotivile državnom udaru. Uspostavljanje fašističkog režima u Grčkoj izazvalo je razdor između vodećih evropskih sila i Sjedinjenih Država, mada su svi bili na istoj strani gvozdene zavese. U borbi protiv hunte koju je instalirao NATO i koja je uživala podršku Sjedinjenih Država, glavni saveznik grčkih demokrata bila je Evropa.

Roditelji su me preko ljeta vodili u Beč ili Minhen da „udahnemo vazduh slobode“. Ostatak godine, naročito sumorne noći, provodili smo pored radio-aparata slušajući Deutsche Welle i BBC – pokriveni crvenim ćebetom da nas ne čuju susjedi koji bi nas možda prijavili. Ove stanice su u programima na grčkom podržavale otpor demokrata, za razliku od Glasa Amerike koji je navijao za huntu

Ukratko, Evropa je podržala slobodnu Grčku, a Amerika ju je izdala. Zato ne iznenađuje što je posle pada hunte veliki dio grčkog društva – uključujući i konzervativnog premijera Konstantinosa Karamanlisa – bio neprijateljski nastrojen prema NATO savezu i veoma naklonjen Evropskom zajedničkom tržištu, preteči Evropske unije. Suprotno onome što mnogi stanovnici sjevera Evrope misle, većinska Grčka nije u EU videla kravu muzaru, kakvom je ona kasnije postala, već garanciju da tenkovi neće više izlaziti iz kasarni i da će ih tajna policija ostaviti na miru – ono isto čemu su se nadali stanovnici istočne Evrope posle sloma njihovih diktatura 1991.

To objašnjava zašto je u raspravama na temu NATO saveza mišljenje Grka, koji se s ponosom sjećaju otpora hunti, često dijametralno suprotno mišljenju istočnih Evropljana koji pamte komunističke diktature. Kada je Vladimir Putin naredio napad na Ukrajinu, osudio sam invaziju kao zločinački čin, nazvao Putina "beskrupuloznim ubicom“, pozvao sve demokrate da stanu uz Ukrajinu i založio se da zapad započne pregovore o trenutnom prekidu rata u Ukrajini, tako što će u zamjenu za povlačenje ruskih trupa pružiti garancije da Ukrajina neće ući u NATO. Mislio sam da je najvažnije da zapad učini sve što je potrebno da se ruske trupe što prije vrate tamo gdje su bile 22. februara 2022, da bi se Ukrajini omogućilo da se dalje razvija kao dio liberalno-demokratske zapadne Evrope.

Nažalost, drugovima u istočnoj Evropi to se nije dopalo. Razem, poljska ljevičarska stranka, osudila me je zbog propusta da „podržim suverenitet Ukrajine“. Na društvenim mrežama sam obiljležen kao „zapadni nadristručnjak“ i Putinov korisni idiot.

Rastužio me je raskol u našem panevropskom pokretu. Pokušao sam da ispitam njegove istorijske uzroke. Sa stanovišta mojih istočnoevropskih drugova, NATO je grupa država koje grade odbrambeni zid oko liberalnih demokratija. Iz njihove perspektive članstvo u NATO savezu je presudno za nezavisnost Ukrajine. Moj predlog da zemlja ostane izvan saveza tumače kao izdaju njenih demokratskih snaga. S druge strane, iz moje perspektive, s obzirom da sam odrastao pod vlašću fašističkog režima koji ne samo da je imao NATO blagoslov, nego su ga većim dijelom i projektovali CIA i NATO, insistiranje na članstvu kao preduslovu demokratske budućnosti Ukrajine izgleda apsurdno.

Od svih slogana koje su mogli da ispišu na vratima Politehnike, pobunjeni atinski studenti koji su stavili život na kocku da bi pomogli obnovu grčke demokratije odabrali su dvije parole od dvije reči: NAPOLjE SAD i NAPOLjE NATO. Nosili su farmerke i voleli džez, pa bih rekao da nisu bili zadojeni mržnjom prema Americi, ali odbijali su da žive u američkoj kvazi-koloniji čiji se državni budžet šalje na odobrenje američkom ambasadoru, u kojoj NATO i CIA upravljaju vojskom, nebom, morem i tajnom policijom.

I mada je tačno da je u mnogim naprednim zemljama – poput Holandije i Danske – članstvo u NATO bilo potpuno usklađeno s načelima liberalne demokratije, u Grčkoj to nije bio slučaj. Grčka u tome nije usamljena. Portugalci su takođe živjeli u fašističkom režimu u zemlji koja je bila članica NATO saveza. Generacije i generacije turskih demokrata mogu potvrditi da je moguće živjeti u NATO zemlji i trpjeti nezamisliv autoritarizam. Štaviše, čak i državnik kalibra jednog  De Gola je mislio da članstvo u NATO može narušiti suverenitet njegove zemlje.

Ali otkako je Putinov režim napao Ukrajinu Evropljani su izgleda izgubili sposobnost vođenja racionalne i istorijski utemeljene debate o tome koliko je članstvo u NATO savezu zaista korisno ili štetno za evropske liberalne demokratije.

Naravno, neko će reći da je svrha NATO saveza da zemlje članice štiti od spoljašnjih prijetnji, a ne da gradi demokratiju. Na to se može odgovoriti da članstvo u ovom savezu nije ni nužan ni dovoljan uslov za odbranu zemlje. Znamo da najveća teritorijalna pretnja Grčkoj dolazi od Turske. Zvanična politika saveza je da interveniše samo ako zemlja koja nije članica napadne zemlju koja to jeste. Ako bi Turska, kao zemlja članica, izvršila invaziju na neko grčko ostrvo, NATO se ne bi umiješao. S druge strane, Jordan, Egipat i, naravno, Izrael uživaju punu zaštitu odbrambenog kišobrana SAD i NATO iako nijedna od ovih zemalja nije članica.

Čemu onda zapravo služi NATO savez? Prije desetak godina našao sam se u prilici da povedem neformalan razgovor s šefom NATO snaga u Evropi. U pitanju je bio Amerikanac, ubijeđeni republikanac. Kada sam ga pitao da li NATO još ispunjava svoju funkciju, bio je veoma otvoren. „To zavisi od toga kako je definišete“, odgovorio je osmjehujući se. Pitao sam ga kako je on definiše. „Funkcija je trostruka“, rekao je. „Prvo, da nam osigura prisustvo u Evropi. Drugo, da zadrži Ruse van Evrope. Treće, da Njemačku drži pod kontrolom.“ Nijedna od analiza uloge NATO saveza u Evropi koje sam posle toga čitao nije bila ni približno tako precizna i tačna.

Pitanje na koje Evropljani treba danas da odgovore, dok rat u Ukrajini traje, a izbori za Evropski parlament se bliže, sasvim je jednostavno: koliko je mudro vjerovati da će naše demokratije biti osnažene time što ćemo nadležnosti u domenima spoljne politike i odbrane prenijeti u ruke NATO saveza – to jest, američke administracije?

Možda su studenti atinske Politehnike, pa i general De Gol uz njih, bili u pravu kada su strahovali da nepromišljeno potčinjavanje NATO savezu ubrzava pad Evrope u status vazalnog kontinenta? Što se mene tiče, ja ću uvijek biti na strani studenata.

Autor je nekada bio ministar finansija Grčke