B.Bu. [ n1 ]

TRAJE OSAM MINUTA I NOSI SNAŽNU PORUKU

Pablo Pikaso je za jedan film rekao da je "najveći ikada snimljen"

Iako su njegova umjetnička dostignuća veoma poznata, Pikaso je takođe bio uključen u svijet kinematografije i čak se pojavio u filmovima nekih od najistaknutijih režisera tog vremena.

Umjetničko nasljeđe Pabla Pikasa je jednostavno bez premca, a mnogi savremeni umjetnici redovno ga navode kao stalni izvor inspiracije. Čak i ljudi koji se nisu slagali sa njegovom umjetničkom vizijom smatrali su da je nemoguće odbaciti nevjerovatan uticaj koji je Pikaso imao na umjetnost.

Iako su njegova umjetnička dostignuća veoma poznata, Pikaso je takođe bio uključen u svijet kinematografije i čak se pojavio u filmovima nekih od najistaknutijih režisera tog vremena. Pojavljujući se kao on sam, Pikaso se može vidjeti u "The Testament of Orpheus" (1960) koji je režirao Žan Kokto, kao i u dokumentarnom filmu Anrija Žorža Kluzoa "Misterija Pikasa" iz 1956.

U stvari, mnogi naučnici su tvrdili da su Pikasov kubistički senzibilitet i njegova izobličenja ljudskog lica zapravo bili pod uticajem filmskog medija. Pikaso je zapravo bio filmofil od svoje 15-te godine, svoj prvi film vidio je 1895. godine, uhvativši projekciju u Barseloni i odlazeći kući da napravi sliku inspirisanu onim što je vidio.

Kao takav, Pikaso je vjerovatno doživio mnoga filmska remek-djela i iz njih crpio inspiraciju. Pošto je sarađivao sa Koktoom i Kluzoom može reći da je bio svjestan avangardnog filmskog senzibiliteta koji se spremao u Evropi, ali postojao je jedan poseban rad koji je nazvao "najvećim filmom ikada snimljenim".

Kratki film koji traje samo osam minuta, o kojem je Pablo Pikaso govorio, zapravo je kritički hvaljeni dragulj škotsko-kanadskog animatora Normana Meklarena. Poznat po svojim eksperimentima sa filmskim medijem i svijetom animacije, Meklaren je krenuo stopama Sergeja Ejzenštajna i razvio mnoge pionirske tehnike koje su i danas relevantne u svijetu eksperimentalne kinematografije.

Pod nazivom "Komšije", kratki film je producirao Nacionalni filmski odbor Kanade i od tada je naveden kao jedan od najkontroverznijih projekata koje je NFB ikada podržao. Film je na kraju osvojio Oskara, ali verzija koja je osvojila nagradu zapravo nije bila originalna vizija koju je Meklaren imao na umu.

Malo je filmova koji destiluju divljački apsurd sukoba u nešto tako kompaktno i potresno kao "Komšije", Meklarenov grozničavi san iz 1952. godine. Ovaj stop-moušn eksperiment uživo ne gubi ni sekundu - to je sirov, nadrealni udarac u stomak, vizuelna pjesma o ludilu rata koja siječe dublje nego što mnogi dugometražni filmovi ikada uspijevaju, piše "Far Out".

Na prvi pogled, to je gotovo razigrano - dvoje komšija, dvije kuće, cvijet koji nevino cvjeta između njih. Ali Meklarenova genijalnost leži u načinu na koji on izvrće ovu jednostavnu postavku u spiralno spuštanje u nasilje, dok se ljudi spuštaju iz civilizovanosti u haos zbog vlasništva nad jednim cvijetom. Bez riječi, bez velikih govora – samo tijela u pokretu, manipulisana kadar po kadar, dok se njihova sitna rasprava pretvara u slijepu, brutalnu destrukciju.

Meklarenova antiratna poruka nije zakopana u metafori – ona je oštra, uznemirujuća i nemoguće ju je ignorisati. U svijetu koji stalno ponavlja iste greške, ovaj kratki film stoji kao bezvremenski podsjetnik na to kako se čovječanstvo lako može rasplesti – i koliko je malo potrebno da se započne rat.