Tufik Softić

sporne privatizacije

Ako istražitelji ozbiljno krenu, biće svega

Dok se ovih dana od nekuda pojavila informacija kako se Specijalno državno tužilaštvo zainteresovalo za dešavanja vezana za beransko autoprevozno preduzeće “Simon vojaž” i autobusku stanicu u ovom gradu koja ne radi već skoro pet godina, otvoreno je pitanje da li će predmet interesovanja biti i nesuđena fabrika peškira u petnjičkom selu Bor.

Kada je, naime, objavljen prvi oglas za prodaju beranske autoprevozne kompanije “Simon vojaž” kroz stečaj, saznalo se da je u stečajnu masu ušla, i da je zajedno sa cjelokupnom imovinom na prodaju data, i imovina u ovom selu.

Tada se i otkrilo da se radi o fabrici peškira. U Petnjici i šire znalo se da se fabrika gradi i da je zvanično puštena u rad prije nekih lokalnih izbora u toj opštini, ali se tek nakon prve licitacije ispostavilo da fabriku nije gradio turski bisnismen Ismail Arslan, niti funkcioner DPS u Petnjici Mehmed Adrović, koji je bio suvlasnik “Simon vojaža”, prije uvođenja stečaja.

Kada su stupili u štrajk polovinom 2020. godine, radnici “Simon vojaža” su javno pitali zašto je Adrović njihovim novcem pravio fabriku u svom rodnom selu. Tada to niko nije demantovao, a onda se ispostavilo da fabrika jeste građena novcem “Simon vojaža” i da je zbog toga ušla je u stečajnu masu.

O Ismailu Arslaniju, kome sada nama ni traga, i Mehmedu Adroviću te 2017. godine, neposredno pred lokalne izbore, ispjevani su spjevovi kao o uspješnom biznismenu “sa briljatnim potrfolijem”. Četrdesetdvogodišnji Arslani je predstavljen kao suvlasnik kompanije “Euro Bor” u okviru koje je trebalo da radi fabrika peškira i partner Mehmeda Adrovića. 

Osam godina kasnije postavlja se pitanje gdje je sada Ismail Arslani? Koliko je to para on uložio u fabriku peškira? Lijepo bi bilo pronaći ga i pitati da li i danas misli isto “o liku i djelu ozbiljnog privrednika Mehmeda Adrovića”, kako mu je uzvratio na komplimente.

Samo se pročulo kako je u nekom društvu prokomentarisao nešto oko toga da je jednostavno izvaran i nikada se više nije pojavio u Petnjici.

Mehmed Adrović je od ranije bio u biznisu. Najprije se bavio prevozom putnika prema Luksemburgu, da bi zatim sa luksemburgškim državljaninom Simonom Bernardom formirao mješovitu firmu “Simon vojaž”. U početku su držali međunarodnu liniju Podgorica – Luksemburg. Onda su se pojavili na licitaciji tadašnjeg Jugoprevoza, nasljednika bivšeg Ivangradprevoza, koji je 2004. godine zapao u probleme i stečaj.

Najveće autoprevozno preduzeće na sjeveru Crne Gore, pa i šire, tada je prešlo u njihovo vlasništvo za male pare i promijenilo ime u “Simon vojaž”. Poslovali su neko vrijeme dobro. Uvezli autobuse iz Liksemburga, pojačavši vozni park. Zapošljavali oko stotinu radnika. Onda su nekoliko godina unazad počeli ozbiljni problem, koji su 2020. godine kulminirali generalnim štrajkom radnika, kojima nisu bile isplaćene plate za dvije godine, kao i ništa od drugih potraživanja.

Haotično stanje u autobuskom saobraćaju na ulicama Berana trebalo je da prekine uvođenje stečaja, u aprilu naredne godine. Ipak su neki prevoznici bojkotovali autobusku stanicu, zbog dugovanja koja su datirala iz vremena prije uvođenja stečaja.

U međuvremenu je objelodanjeno da je partner iz Luksemburga, Simon Bernard, preko svog advokata podnio krivičnu prijavu protiv Mehmeda Adrovića zbog više krivičnih djela iz oblasti privrednog kriminala, kao i falsifikovanja i zloupotrebe njegovog potpisa, što je Adrović nazvao lažima i podmetanjima, odnosno demantovao. 

Predmet je neko vrijeme bio u Osnovnom državnom tužilaštvu u Beranama, a onda ga je preuzelo Specijalno državno tužilaštvo.

Prijave SDT su i nakon toga pljuštale sa svih strana. Gume, kočnice, peškiri, dizalice – tako se licitiralo. Već neko vrijeme je sve stopirano. Šta se sve radilo sa Simon vojažom, fabrikom peškira Euro Bor, i svim drugim poslovima “ozbiljnog privrednika Mehmeda Adrovića”, otkriti može samo detaljna istraga Specijalnog državnog tužilaštva.

Da li je ili nije konačno pokrenuta, kako se pročulo, znaće se vrlo brzo.