AUTORKE Minje Marđonović

Sinoć promovisan roman "Jefimija žena koja neće"

Sinoć je u prostorijama NVO SISTEM realizovana promocija knjige Minje Marđonović, “Jefimija žena koja neće”.

U Jefimijin svijet, prisutne je uvela autorka romana sa socijalnom radnicom iz organizacije SISTEM, Mersihom Čobić.

Da li je žena svoja, da li žena samostalno odlučuje o svojim pravima, izborima i svom tijelu ili je i dalje duboko ukorijenjena u patrijarhat, da li su u Crnoj Gori žene slobodne i bezbjedne, samo su neka od pitanja na koje je odgovarala autorka i feministkinja Minja Mardjonović.

Nakon promocije knjige prisutni su uzivali u druženju sa autorkom romana na koktelu koji je bio organizovan nakon promocije.

Autorka, Minja Marđonović  rođena je 1989. godine u Mostaru. Na Fakultetu političkih nauka, u Beogradu, diplomirala je politikologiju, a na Studijama roda masterirala kulturologiju kritikom Institucije braka iz perspektive slobodne ljubavi, oslanjajući se pritom na anarhističke eseje čuvene feministkinje dvadesetog vijeka — Eme Goldman. Doktorantkinja je kulturologije na matičnom fakultetu, s idejom da istraživački preispita konstrukciju heteroseksualne ljubavi devetnaestog vijeka. Objavila je i svoj prvi naučno–istraživački rad na temu: FEMINISTIČKI KONCEPT SLOBODNE LJUBAVI: EMA GOLDMAN Pored akademske posvećenosti feminističkoj teoriji, Minja Marđonović svoju političku borbu artikuliše kroz društveno angažovanu književnost. Usmjerena na svoj literarni, aktivistički rad, živeći neko vrijeme u Indoneziji napisala je svoj prvi roman Jefimija, žena koja čeka, ne bi li na taj način romantičnoj beletristici ponudila alternativniji pristup lično-političkom životu jedne žene. Svojim drugim romanom Jefimija, žena koja neće, nastavljajući Jefimijinu životnu storiju, nemilosrdno otvara pitanja ženskog tijela, moranja i htenja kao najvažnija lično-politička pitanja heteroseksualne žene u višedimenzionalnom patrijarhatu.

O romanu:

Jefimija, žena koja neće je politički roman kojim se nastavlja lično-politička storija balkanske feministkinje i pjesnikinje Jefimije, nakon njenog povratka s ostrva ljubavi – Balija. U nastavku sopstvenog života, svjesna da svaki izbor sa sobom nosi određene posledice, Jefimija doživljava najličniji prevrat. Pakao na zemlji postaje njena realnost. Trudna, ostavljena i nesrećna pokušava da spase sebe samu, pozivajući se uporno na ljubav svojih najbližih. Na tom putu spasenja doživljava bolan duševni i tjelesnj pad, ali bez ideje da zaista odustane od života. Da li je glava kruna tijela ili je tijelo nosilac glave jeste jedno od ključnih pitanja koje Jefimija u svom nastavku života pokušava da dokuči. Svoje tijelo najzad do srži osjeća kao polje mučne ženske političke borbe za oslobođenje. Šta je majčinstvo, a šta očinstvo? Je li nesrećna žena srećna majka? Koliko nam je važna samopomoć, i da li je čovjek zaista metafizičko biće jesu Jefimijine dileme koje nadalje raspetljavaju njeno suštinsko postojanje kog nema bez njene najličnije istorije i emprije kao djevojčice i žene. Na ivici suicida, Jefimija ipak uspeva da se vrati među žive, voskrsne i upali svijetlo u svom mračnom tunelu.