PORUKE S RUMIJE (1)

Kad sila Boga moli...

Ili, kako iz znakova božanske ljubavi zrači radikalni ekstremizam prema drugoj vjeri i naciji...

Пише: Види све колумне

Povodom aktuelnih crkvenih tema u Crnoj Gori, podsjećamo na serijal tekstova Monitora iz 2005. godine. 

Piše: Branko Vojičić

Književnik Danilo Kiš kazao je: “Nudim im tragediju, a oni prave farsu”. Odnosi li se to i na Crnu Goru? Više danas nego juče: nušićevski komične “božanske pojave” istovremeno su njegoševski “strašni svijet” koji nam se oko glave vrti. I teritorija!

Mitropolit Amfilohije na vrh Rumije, s neba, uz podršku vojske, spušta metalnu srpsku crkvu, bez zvaničnog odobrenja. Tako instrumentalizuje vjekovnu tradiciju okupljanja na tom mjestu pripadnika tri konfesije. Reakcije na taj nasilan crkveno-vojni čin proglašava- provokacijom i “govorom mržnje”.

Efekat je i ovako i onako apsurdan: na kraju (ili početku)blade, kao u svakoj latinoameričkoj sapunici, neko mora biti kriv. Ovoga puta to je - Mehmet Bardhi, poslanik Demokratskog saveza u Crnoj Gori. Uhvaćen je na djelu.

To je onaj poslanik koji se drznuo da Amfilohijevu gvozdenu crkvu poperenu na vrh Rumije, uz božju i vojnu pomoć, krsti “gvožđurijom”. Time je počinio “skandal bez presedana”. Tako se izrazio arogantni Predrag Popović, u ulozi lidera Narodne stranke. I poslanici SNP-a i SNS-a u jedan glas nazvali su Bardhijevu riječ “govorom mržnje i podjela”. Kao da su pali s Marsa.

Čuvari srpskog obraza i duše demonstrativno su napustili zasjedanje Parlamenta, a Amfilohijeva Mitropolija iuzdala saopštenje, u stilu:”Pljuvanje po krstu”. Ljudi u crnom iz Mitropolije naglašavaju vjersku i nacionalnu pripadnost poslanika DS: “Na Skupštini Crne Gore, Albanac, poslanik Mehmet Bardhi, nazvao je crkvu Svete trojice, postavljenu na Rumiji - gvožđurijom, zaprijetivši ako je država ne ukloni da će oni sami ‘tražiti načina da se brane”. Time pokazali, po ko zna koji put, kakvim se duhovnim poslom bave.

Za Amfilohija, “narodnjake” i družinu, to što javno negiraju crnogorsku naciju - nije “govor mržnje”. Ili, što ateiste povezuju sa komunizmom i zapadnjaštvom - opet nije govor mržnje.

Kad za Crnogorce govore da su “titogorci” a za Albance “šiptari”, to nije govor mržnje, ali jeste kad Mehmet Bardhi karaulu na Rumiji nazove “gvožđarijom” i provokacijom za Albance. A šta reći kad zagovornik opstanka jugoslovenske države poruči:”Neka svaki Crnogorac prokletoga cara Dukljanina prikuje čekićem za Vezirov most”. Je li to bio znak ljubavi prema vjekovnom predanju?

Koliko puta je u crnogorskom parlamentu prijećeno “povratkom ratnika” Crnogorcima, Muslimanima i Albancima zbog toga što nijesu htjeli da ratuju protiv svojih susjeda. To svetosavske mučenike nije ganulo do suza. Još im maanje pada na pamet da urade ono što je ovih dana uradio američki Kongres rezolucijom o Srebrenici - nazivajući pravim imenom ono što se tamo dogodilo - agresija i genocid!

Brzo su zaboravili ko su oni koji su, za razliku od Bardhija, efektno vodili rat za veliku Srbiju i guslali na ratištu, poput mitropolita Amfilohija i njegovog ratnog druga Arkana.

I ratoborni mitropolit kaže: ako bude srušena crkvica na Rumiji (a to bi uradila svaka civilizovana država), “biće to 151.u nizu srušenih hramova od albanskih terorista na Kosovu i Metohiji od 1999.do mara 2004.godine”. Iz ovog stava jasno se vidi da je cilj mitropolita Amfilohija i bio da nasiljem provocira reakciju državnih organa(koja ako izostane, biće velikih posljedica) kako bi sve prikazao kao nasilje na srpskom crkvom.

A radi se potpuno obrnutoj stvari -srpska crkva ignoriše crnogorsku državu, negira crnogorsku naciju a prezire Albance u Crnoj Gori koji su lojalni državi u kojoj žive.

Zašto bi albanski poslanik u Crnoj Gori bio kriv za rušenje crkve na Kosovu, a Amfilohije ne za paljenje džamije u Beogradu i Nišu? Ako nije tako, onda neka Amfilohije kaže zašto krije da je u Banjaluci, gradu na čijem području nije bilo ratnih dejstava, srušeno svih 16 džamija i pet turbeta, kao i Sahat kula, prvi javni sat u Bosni i Hercegovini. Nije valjda Bardhi i tamo stigao?

Medeni Amfilohije prvo poklopi vrh Rumije pa onda poruči da je to “znak ljubavi prema vjekovnom predanju i prema Rumiji koja pripada svima”. Eto:Rumija je planina sveta, pripada svima a crkva je - srpska. Ako Muslimani i Albanci krenu tim putem, pa i oni tamo popere svoje bogomolje, šta će se onda desiti:ispovijedanje Bogu ili međunacionalni sukobi?

Amfilohije je već pokazao svoju širnu: onog momenta kad je pod okriljem noći, iz zajedničke bogomolje pravoslavaca i katolika iz crkvice “Sv.Petka” u Sutomoru - izbačen katolički oltar - ćutao je!

Amfilohije veli da “istinska ljubav” nikome ne škodi. Bravo. Osim onima koji su slijepi pored očiju, koji imaju uši a ne čuju. Koji truju narod. Zaboga:na koga se to odnosi? Nije valjda na Bardhija. “Mi danas živimo u netrojčinom vremenu”, tvrdi duhovnik koji sve čini da tako i ostane.

A rediteljka Borka Pavićević, borac za kulturnu dekontaminaciju, to isto ovako vidi:”Na sceni je spoj bahatog, provincijalnog i varvarskog,spoj kukavičluka i osionosti, inferiornost povezana sa arogancijom”.

Efekat je strašan. Na potezu je crnogorska država.

(Monitor, 1.jul 2005)

Sjutra: Amfilohije, bič božji