M.V. [ Pobjeda ]

Presuda u slučaju portala „Udar”

Država da isplati Plamencu tri hiljade eura

Sudija Osnovnog suda u Baru, Boris Bulatović, donio je danas presudu kojom se država, odnosno resorno Ministarstvo kulture i medija, obavezuje da parohu barskom Mitropolije crnogorsko-primorske (MPC), protojereju Jovanu Plamencu, na ime naknade nematerijalne štete, isplati tri hiljade eura zbog povrede prava na čast, ugled i dostojanstvo u slučaju portala „Udar”.

Naime, na pomenutoj internet publikaciji 17. avgusta 2020. godine objavljen je video zapis na kojem je, pored ostalih, Plamenac označen kao saradnik srpske Bezbjednosno-informativne agencije (BIA), kodnog imena „Lisica", te da mu je operativna veza, takođe sveštenik, jerej Goran Krstić.

Kako se navodi u presudi, „iznijete tvrdnje na pomenutom portalu nijesu zasnovane na bilo kakvom dokazu, niti na isti upućuju, a ni ne nagovještava se da je u pitanju sumnja, pretpostavka i/ili glasina, pa je jasno da te informacije nijesu objavljene u dobroj vjeri, niti su služile raspravi od javnog interesa”.

"Objavom na protalu „Udar.me” direktno se uticalo na čast i ugled tužioca, jer je isti široj javnosti predstavljen kao izvršilac teškog krivičnog djela protiv ustavnog uređenja i bezbjednosti Crne Gore - špijunaža iz čl. 368 KZ CG, čime je povrijeđeno ljudsko dostojanstvo tužioca koje jemči Ustav Crne Gore", ističe se u presudi.

U obrazloženju presude pojašnjava se i da osnov odgovornosti države, između ostalog, leži u odredbi čl. 166 Zakona o obligacionim odnosima.

"Jer pravno lice odgovara za štetu koju njegov organ prouzrokuje trećem licu u vršenju ili u vezi sa vršenjem svojih funkcija, zbog čega je tužena dužna da naknadi štetu koju je pričinilo Ministarstvo kulture i medija ne vršenjem svojih ovlašćenja. Tužena je imala objektivnih mogućnosti da, u smislu nadzora nad primjenom čl. 11 Zakona o medijima, otkrije i učini dostupnim javnosti i/ili pokrene prekršajni postupak protiv osnivača. Nematerijalna šteta koju je tužilac pretrpio je nastala usljed ne vršenja sadašnjeg Ministarstva kulture i medija (ranije Ministarstva javne uprave, digitalnog društva i medija, a prije toga Ministarstva kulture) Zakonom o medijima povjerenih joj funkcija", stoji u presudi.

Po nalaženju suda nijesu osnovane tvrdnje Ministarstva kulture i medija da se upis u Evidenciju i registar medija zasniva na dobrovoljnoj osnovi, „budući da je ta obaveza izričito propisana citiranim odredbama Zakona o medijima”.

"Nadležni organ tužene - Ministarstvo kulture i medija je, u smislu odredbe člana 59 stav 3 Zakona o medijima, bilo dužno da vrši nadzor primjene odredbi ovog zakona - člana 11 stav 1, 2, i 3 u slučaju štampanih medija i internetskih publikacija, koje se tiču obaveze objavljivanja svih podataka propisanih kao obavezna sadržina impresuma medija, te obaveze da impresum medija mora biti vidljiv, lako prepoznatljiv i uvijek dostupan i da, s tim u vezi, a shodno odredbi člana 60 Zakona, preduzme radnje u cilju utvrđivanja prekršajne odgovornosti i izricanja novčanih kazni. Ovo tim prije što je internet publikacija - portal „Udar” sporni sadržaj o tužiocu objavila dana 17. avgusta 2020. godine, dok je njegova registracija na nacionalnom domenu izvršena nešto ranije. odnosno 10. Jula 2020. godine kad se i počelo sa plasiranjem sadržaja, a koja činjenica je nesumnjivo bila poznata i nadležnim organima u to vrijeme, na šta upućuje i saopštenje Agencije za elektronske medije broj 02-672 od 03.08.2020.godine, u kojem se konstatuje da je uočeno postojanje portala koji nijesu izvršili svoje zakonske obaveze upisa u registar i identifikacije", dodaje se u presudi.

Ovim nečinjenjem državnih organa, naglašava se u obrazloženju, „široj javnosti je postao dostupan sadržaj kojim se kompromituje ličnost tužioca, iznošenjem tvrdnji koje nijesu zasnovane na činjenicama, odnosno predstavljaju lažne i netačne tvrdnje (klevetu) i, kao takve, štetile su ugledu koji tužilac ima među članovima svoje uže i šire zajednice, odnosno zajednice uopšte, te u konačnom dovele i do povrede prava njegove ličnosti”.

"Odmjeravajući visinu naknade, sud je vodio računa o značaju povrijeđenog dobra i cilju kome služi ta naknada nalazeći da su povrijeđena lična dobra tužioca nemjerljiva u novcu i da se između njih ne može uspostaviti odnos ekvivalencije, jer naknada nematerijalne štete nije kompenzacija, već satisfakcija za tužioca, koja mu je potrebna da uspostavi psihičku ravnotežu, koja mu je narušena povredom prava ličnosti. Sud je, po slobodnoj ocjeni, primijenom odredbe iz čl. 220 ZPP, tužiocu pravičnu novčanu naknadu za povredu prava ličnosti (psihičkog integriteta, časti, ugleda i dostojanstva) utvrdio u iznosu od 3.000,00 eura vodeći računa o cilju naknade, odnosno da se njome ne pogoduje težnjama koje nijesu spojive sa samom prirodom, našavši da taj iznos predstavlja adekvatnu naknadu nematerijalne štete, imajući u vidu sve okolnosti slučaja, a naročito životnu tužioca (rođen 1955. godine), njegov prethodni život, te poziv koji tužilac obavlja, odnosno činjenicu da je isti svešteno lice, a imajući u vidu i aktuelnu sudsku praksu za ovaj vid naknade nematerijalne štete", zaključuje se u presudi.